قاصد نشد میسر دل خون شد و روان شد

واسوخت این سپندان چندانکه سرمه دان شد

این پنبه بسکه بر خود پیچید ریسمان شد

این یک نفس بضاعت صد ناقه کاروان شد

هرچند عزم پا بود روسوی آسمان شد

گندم قفای آدم از بس دوید نان شد

بر دوش بحر آخر موج گهرگران شد

دریاد بیضه باید مشغول آشیان شد

تا بر ورق زد آتش طاووس پرفشان شد

کس همعنان کس نیست از مرگ امتحان شد

هرچند جمله باشیم چیزی نمی توان شد

باری به عرض تمثال آیینه مهربان شد