آسوده شو ای آینه زنگار کهن شد

چشمی که گشودم عرق خجلت من شد

فرصت نفسی داشت که پامال سخن شد

از شیشه شدن سنگ همان توبه شکن شد

بردیم در آن بزم چراغی که لگن شد

جان بود که در فکر خود افتاد و بدن شد

تار نفس از بسکه جنون یافت کفن شد

فکرم گرهی خورد که یک نافه ختن شد

لغزیدن پا راه مرا مهره زدن شد

خاکم به سرافشاند به حدی که وطن شد

طاووس برون آگه خیال تو چمن شد