مه نو دمید و به بدر زد بگداخت بدر و هلال شد

به خیال آینه باختی که جمال رفت و مثال شد

ز شمیم سایهٔ سنبلت گل شمع ناف غزال شد

گرهی ز رشته گشوده ای که شکست بیضه و بال شد

مزهٔ حلاوت این شکرزازل ودیعت لال شد

خجل است جور چینیی که به مو رسید و سفال شد

حذر از تلاش دو مویی ات که هجوم رستم زال شد

چو عقیق بر لب تشنگان ، جگر آب گشت و زلال شد

بکش انفعال سیه دلی اگر اخگر تو زگال شد

چه غرض به طبع توبال زد که تبسم تو سوال شد

که شکست شیشهٔ محفلت که صدا به رنگ خیال شد

تو چه بیدل از همه قطع کن که وقوع رفت و محال شد