92
غزل شمارهٔ ۱۲۴۲
باز دامان دل آهنگ چه گلشن می کشد
ناله ای تا می کشم طاووس گردن می کشد
بسکه استحقاق گرد بی پر و بالم رساست
هرکه دامان تو می گیرد سوی من می کشد
بیش ازین نتوان چراغ رنگ ناز افروختن
خامهٔ تصویر بادام تو روغن می کشد
ناله اندوه گرانی برنمی دارد ز دل
سنگ این کوه از صدا ناز فلاخن می کشد
شمع این محفل نی ام اما به ذوق تیغ او
تا نفس دارم سری دارم که گردن می کشد
پیرو سعی تجرد درنمی ماند به عجز
رشته از هر پیرهن خود را به سوزن می کشد
اعتبار اهل ظلم از عالم اقبال نیست
آتش آلود است آن آبی که آهن می کشد
تنگ بر دیوانه شد دشت و در از عریان تنی
کیست فهمد بی گریبانی چه دامن می کشد
ماهی دریای وهمیم ، آه از تدبیر پوچ
مغز آماج خدنگ و پوست جوشن می کشد
عمرها شد سرمه سای کارگاه عبرتیم
خاکساری انتقام ما ز دشمن می کشد
سایه را بیدل ز قطع دشت و در تشویش نیست
محمل تسلیم دوش آرمیدن می کشد