عریانی آنقدر به برم تنگ می کشد

آسان مدان به کارگه هستی آمدن

فکر میان یار ز بس پیکرم گداخت

سامان زندگی نفسی چند بیش نیست

زاهد خیال ریش رها کن کزین هوس

با هیچکس مجوش که تمثال خوب و زشت

ای خواجه یک دو گام دگر مفت جهد گیر

خلقی به گرد قافلهٔ فرصتی که نیست

خون شد دل از عمارت حرصی که عمرهاست

خامش نوای حسرت دیدار نیستم

از حیرت خرام تو کلک دبیر صنع

بیدل چو بند نیشکر از فکر آن دهن