70
غزل شمارهٔ ۱۲۳۲
تا دل دیوانه واماند از تپیدن داغ شد
اضطراب این سپند از آرمیدن داغ شد
هیچکس چون نقش پا از خاک راهم برنداشت
این گل محرومی از درد نچیدن داغ شد
می دهد سعی طلب عرض سراغ منزلم
نادویدنها ز درد نارسیدن داغ شد
غافلم از حسنش اما اینقدر دانم که دوش
برق حیرت جلوه ای دیدم که دیدن داغ شد
برق بردل ریخت آخر حسرت نشو و نما
چون شرر این دانه از شوق دمیدن داغ شد
از جنون پیمایی طاووس بیتابم - مپرس
پر زدم چندان که در بالم پریدن داغ شد
محو دیدارکه ام کز دورباش جلوه اش
برمژه هرقطره اشکم تا چکیدن داغ شد
عاقبت گردنکشان را طو ق گردن نقش پاست
شعله هم اینجا به جرم سر کشیدن داغ شد
آب درآیینه آخر فال حیرت می زند
آنقدر از پا نشستم کارمیدن داغ شد
غیر عبرت شمع من زین انجمن حاصل نکرد
انچه در دیدن گلش بود از ندیدن داغ شد
ناله ای کردم به گلشن بیدل از شوق گلی
لاله ها را پنبهٔ گوش از شنیدن داغ شد