دلدار مقیم دل ما شد چه بجا شد

اسرار دهانش به جنون زد ز تبسم

گرد نفسی چند که در سینه شکستیم

آن ناله که صد صور قیامت به نفس داشت

چون سرو علم کرد مرا بی بری من

احسان و کرم گرچه ندارد غم تمییز

دل قطره ی اشکی شد و غلتید به پایت

از کسب صفا شد به دلم کشف معانی

زلفش که به خورشید فشاندی سر دامان

با روی توگل لاف طراوت زد ازآنرو

در ساده دلی عرض تمنای تو دادیم

عمری به هوا شبنم ما هرزه دوی کرد

آن چشم که بستیم ز نظاره ی امکان

دل می تپد امروز به امید وصالت

در گرد سحر جوهر پرواز هوا بود