89
غزل شمارهٔ ۱۲۱۶
راحت دل ز نفس بال فشان می باشد
آب این آینه چون باد روان می باشد
شعله ها رنگ به خاکستر ما باخته است
شور پرواز درن سرمه نهان می باشد
سادگی جنس چو آیینه دکانی داریم
زینت ما به متاع دگران می باشد
به زبان راز دل خویش سپردیم چو شمع
موج این گوهر خون گشته زبان می باشد
حایلی نیست به جولانگه معنی هشدار
خواب پا در ره ما سنگ نشان می باشد
بی گهر نشئهٔ تمکین صدف ممکن نیست
تا نم آب بگو شست گران می باشد
کینهٔ خصم بداندیش ملایم گفتار
نیش خاری است که در آب نهان می باشد
ایمن از فتنه نگردی به مدارای حسود
آب تیغ آفت قعرش به کران می باشد
تیره بختی نفسی از طلبم غافل نیست
سایه دایم ز پی شخص روان می باشد
ذوق خود بینی ما تا نشود محو فنا
نتوان یافت که آیینه چسان می باشد
شرر از سنگ دهد عرضهٔ شوخی بیدل
تیغ کین را سخن سخت فسان می باشد