هر کس به رهت چشم تری داشته باشد

با ناله چرا این همه از پای درآید

از فخر کند جزو تن خویش چو نرگس

چون برگ گل آیینهٔ آغوش بهار است

گر جیب دل از حسرت نامت نزند چاک

آسودگی و هوش پرستی چه خیال است

ما خود نرسیدیم ز هستی به مثالی

جز برق در این مزرعه کس نیست که امروز

افسانه تسلی نفس عبرت ما نیست

زین فیض که عام است لب مطرب ما را

عالم همه گر یکدل بیمار برآید

چشمی ست که باید به رخ هر دو جهان بست

بیدل چو نفس چاره ندارد ز تپیدن