راحت نصیب ایجاد زنگ و حبش نباشد

یاران به شرم کوشید کان رمز آشنایی

تا از نفس غباری ست باید زبان کشیدن

بر خوان عشق نتوان شد محرم حلاوت

بر تختهٔ من و ما خال زیاد وهمیم

خواهی به دیر کن ساز خواهی به کعبه پرداز

از شیشهٔ تعین ایمن نمی توان زیست

از ضعف بی یها بر خاک سجده بردیم

حیف است دست منعم در آستین شود خشک

زاهد ز عیش رندان پر غافل است بیدل