تا مشرب محبت ننگ وفا نباشد

بر ما خطا گرفتن از کیش شرم دور است

با هرکه هرچه گوبی سنجیده بایدت گفت

ابرام بی نیازان ذلت کش غرض نیست

از سفله آنچه زاید تعظیم را نشاید

در پایت آنچه ریزد تا حشر برنخیزد

شمع بساط ما را مفت نفس شماری ست

حرف زبان تحقیق بی نشئهٔ اثر نیست

چون موی چینی اینجا اظهار سرمه رنگ ست

خو دارد آن ستمگر با شیوهٔ تغافل

بیرون این بیابان پر می زند غباری

شیرینی آنقدر نیست در خواب مخمل ناز

فطرت نمی پسندد منظور جاه بودن

در مجلسی که عزت موقوف خودفروشی ست

در صحبتی که پیران باشند بی تکلف

جز عجز راست ناید از عاریت سرشتان

گرد دماغ همت سرکوب هر بنایی ست

در محفلی که احباب چون و چرا فروشند

بیدل همان نفس وارما را به حکم تسلیم