پی اشک من ندانم به کجا رسیده باشد

ز نگاه سرکشیدن به رخت چه احتمال است

تب وتاب موج باید ز غرور بحر دیدن

به نسیمی از اجابت چمن حضور داریم

به چمن زخون بسمل همه جا بهارناز است

دل ما نداشت چیزی که توان نمود صیدش

چه بلندی و چه پستی ، چه عدم چه ملک هستی

بم و زبر هستی ما چو خروش ساز عنقاست

ز طریق شمع غافل مگذر درین بیابان

غم هیچکس ندارد فلک غروپیما

به دماغ دعوی عشق سر بوالهوس بلند است

همه کس سراغ مطلب به دری رساند و نازید

به هزار پرده بیدل ز دهان بی نشانش