76
غزل شمارهٔ ۱۱۵۸
جایی که شکوه ها به صف زیر و بم رسد
حلوای آشتی است دو لب گر به هم رسد
پوشیدن است چشم ز خاک غبارخیز
زان سفله شرم کن که به جاه وحشم رسد
تغییر وضع ما ز تریهای فطرت است
خط بی نسق شود چو به اوراق نم رسد
ساغرکش و، عیارکمال دماغ گیر
تا میوه آفتاب نخورده است کم رسد
ناایمنی به عالم دل نارسیدن است
آهو ز رم برآید اگرتا حرم رسد
در دست جهد نیست عنان سبک روان
هرجا رسد خیال و نظر بی قدم رسد
قسمت نفس شمار درنگ و شتاب نیست
باور مکن که نان شبت صبحدم رسد
ای زندگی به حسرت وصل اضطراب چیست
بنشین دمی که قاصد ما از عدم رسد
هنگام انفعال حزین است لاف مرد
چون نم کشیدکوس برآواز خم رسد
یک قطره درمحیط تهی ازمحیط نست
ما را ز بخشش تو که داری چه کم رسد
بیدل گشودن لبت افشای راز ماست
معنی به خط ز جاده شق قلم رسد