به هرکجا مژه ام رنگ خواب می ریزد

مباش بیخبر از درس بی ثباتی عمر

صفای دل کلف اندود گفتگو مپسند

ز تنگنای جسد عمرهاست تاخته ایم

گلی که رنگ دو عالم غبار شوخی اوست

خوشم به یاد خیالی که گلبن چمنش

گداز دل به نم اشک عرض نتوان داد

ز خویش رفتن عاشق بهار جلوهٔ اوست

مخور ز شیشهٔ گردون فریب ساغر امن

ز بیقراری خود سیل هستی خویشم

به حرف لب مگشا تا توانی ای بیدل