چو حیز تیغ حریف آورد به چنگ و گریزد

قیامتی که بزه باشدش خدنگ و گریزد

کشند زره رزوشبش صورت پلنگ وگریزد

ز جیب خود به در آرد سر نهنگ و گریزد

مگر کسی قدم انشا کند ز رنگ و گریزد

چو مؤمنی که دلش گیرد از فرنگ وگریزد

که شیشه گر شکنی بشنود ترنگ و گریزد

بهوش باش مبادا زند شلنگ و گریزد

که اشک آبله بندد به پای لنگ و گریزد

چو کودکی که سگی را زند به سنگ و گریزد

مباد چون نفس از دل شود به تنگ و گریزد