زآغوش رک کل شوخی موج گهرریزد

چمن در هر گلی صد نرگسستان سیم و زر ریزد

که کر اشکی به عرض آرند صد توفالا سحر ریزد

به جای خون مگر رنگ گداز نیشتر ریزد

بگو تا ناله اش بردارد و جای دیگر ریزد

مبادا حسرت دیدار چون اشکم به در ریزد

که گر یک چشم من دامن فشاند صد گهر ریزد

ز عنقا آشیان برتر نهد رنگی که پر ریزد

که هرجا گرد شامی بشکند رنگ سحر ریزد

که تا در پرده است آب است ، چون رپزد شرر ریزد

چو بیدل هرکه ا ز راهت کف خاکی به سر ریزد