81
غزل شمارهٔ ۱۱۲۷
چو دندان ریخت نعمت حرص را مأیوس می سازد
صدف را بی گهرگشتن کف افسوس می سازد
تعلقهای هستی با دلت چندان نمی پاید
نفس را یک دو دم این آینه محبوس می سازد
چه سازد خلق عاجز تا نسازد با گرفتاری
قفس را بی پریها عالم مانوس می سازد
فلک بر شش جهت واکرده است آغوش رسوایی
خیال بی خبر با پرده ناموس می سازد
به گمنامی قناعت کن که جاف بی حیا طینت
به سرها چرم گاوی می کشد تا کوس می سازد
تو خواهی شور عالم گیر و خواهی غلغل محشر
فلک زین رنگ چندین نغمه ها محسو س می سازد
نفس زیر عرق می پرورد شرم حباب اینجا
به پاس آبرو هر شمع با فانوس می سازد
خموشی ختم گفت وگوست لب بربند و فارغ شو
همین یک نقطه کار درس صد قاموس می سازد
چه سحر است این که افسونکاری مشاطهٔ حیرت
به دستت می دهد آیینه و طاووس می سازد
به یاد آستانت گر همه چین بر جبین بندم
ادب لب می کند ایجاد و وقف بوس می سازد
فغان بی وجد نازی نیست کز دل برکشد بیدل
برهمن زاده ای در دیر ما ناقوس می سازد