نه چو مو جنون هار سر قدم از سرت به در آورد

که چو رنگ باخته وسعت پرت از برت به در آورد

که ز قد عالم وهم و ظن به دو ساغرت به درآورد

به دری که خواندت از ادب ز همان درت به در آورد

نفسی اگر دهدت امان دم دیگرت به در آورد

که مباد خفٌت لاغری رگ جوهرت به در آورد

نگهی که گردش رنگ ما خط ساغرت به در آورد

من و سجدهٔ پس زانویی که سر از درت به در آورد

مگر آنکه جامهٔ رنگ ما عرق از برت به در آورد

سر خود به خاک عدم نهد که ز چنبرت به در آورد؟