پیکرم چون تیشه تا از جان کنی یاد آورد

لب به خاموشی فشردم ناله جوشید ازنفس

در شهادتگاه بیباکی کم از بسمل نی ام

هوش تا گیرد عیار رنگی از صهبای من

بسکه در راهت کمین انتظارم پیرکرد

چون پر طاووس می باید اسیر عشق را

تحفهٔ ما بی بران غیر از دل صد چاک نیست

عشق را عمری ست با خلق امتحان همت است

از تغافل های نازش سخت دور افتاده ایم

تا سپند ما نبیند انتظار سوختن

انفعالم آب کرد ای کاش شرم احتیاج

بیدل از سامان تحصیل نفس غافل مباش