ناتوانی در تلاش حرص بهتانم نکرد

شمع خامش وارهید از اشک و آه و سوختن

تا مبادا خون خورد تمثالی از پیدایی ام

زین چمن عمری ست پنهان می روم چون بوی گل

درگهر هم موج من زحمت کش غلتیدنی ست

جان فدای طفل خوش خویی که پرواییش نیست

انفعالم آب کرد اما همان آواره ام

وقت هر مژگان گشودن یک جهان دیدار بود

دیده گر بی اشک گردید از حیا امیدهاست

زین نُه آتشخانه بیدل هرچه برهم چید حرص