شمع سر بر نقش پا سایید و خم پیدا نکرد

ما و من بیرون در فرسود و در دل جا نکرد

کس چه سازد آرمیدن با نفس سودا نکرد

خاک از شغل عمارت عافیت برپا نکرد

غیرت او داشت افسونی که ما را ما نکرد

صد قیامت رفت وامروز مرا فردا نکرد

جان فدای بی کسی هاکز توام تنها نکرد

قطره را تا جمع شد دل یادی از دریا نکرد

شیشه را سامان مستی غافل از خارا نکرد

ربط بی اجزاییی ما را خیال اجزا نکرد

شرم تکلیف اجابت دست ما بالا نکرد

هیچکس زین بزم فهم آن پری پیدا نکرد

ناتوانی سایه را هم زیردست ما نکرد