بیستون یادی ز فرهاد ندامت فال کرد

از تب سودای مجنون خواندم افسونی به دشت

ناله توفان خیز شد تا نارسا افتاد جهل

قامت پیری قیامت دارد از شور رحیل

نفی خود کردم دو عالم آرزو شد محو یاس

گر نباشد دل ، دماغ کلفت هستی کراست

قوت آمال در پیری یکی ده می شود

سیر کوی او خیال آینه ای پرداز داد

خلقی از آرایش جاه انفعال اندود رفت

بی خمیدن نیست از بار نفس دوش حباب

شعلهٔ ما بیدل از اسرار راحت غافل است