آگاهی از خیال خودم بی نیازکرد

نعل جهان درآتش فکرسلامت است

چون آه کرد رهگذر ناامیدی ام

کو زحمت فراق و کدام انبساط وصل

کلفت زدای کینهٔ دلها تواضع است

حیرت مقیم خانهٔ آیینه است و بس

داغم ز سایه ای که به طوف سجود او

شابت قیام و شیب رکوع و فنا سجو د

زبن گلستان به حیرت شبنم رسیدهٔم

در پرده بود صورت موهوم هستی ام

بر زندگی ست بار گرانجانی ام هنوز

گامی نبود بیش ره مقصد فنا

معنی نمای چهره مقصود نیستی ست