یک سبق شاگرد استغناکن این ابرام را

پخته نتوان کرد زآتش آرزوی خام را

بیش ازآروغ است نفرت آه بی هنگام را

وحشت از نخجیر هم بیش است اینجا دام را

بال پروازست زندان نگینها نام را

قطع کن وهم و خیال قاصد وپیغام را

اینقدرها هم اثر می بوده است اوهام را

از مزاج خاک ما هم برده اند آرام را

به که از دوش افکنی این جامهٔ احرام را

تشبه یکرنگ ست اینجادرد و صاف جام را

دود آه صید باشد سرمه چشم دام را

مار نتواند جدا از زهر دیدن کام را

بیدل زآیینه نتوان ساخت وضع جام را