دل سحرگاهی به گلشن یاد آن رخسار کرد

ناز غفلت می کشیم از التفات آن نگاه

قید آگاهی چه مقدار از حقیقت غافلست

آه ز آن بی پرد رخساری که شرم جلوه ان

عالم بی دستگاهی ناله سامان بوده است

یکجهان پست و بلند آفت کمین جهد بود

دعوی هستی عدم را انفعال ست

رنج دنیا،فکر عقبا، داغ حرمان ، درد دل

نیست غم بر شمع ما گر یک دو لب خندید صبح

از سر ما بینوایان سایه تا دارد دپغ

بی تکلف بود هستی لیک فکر بد معاش

دردسر کم بود تا تدبیر صندل محو بود

آبیار مزرع اخلاق اگر باشد وفاق

سرکشید امروز بیدل از بنای اعتبار