شرم تغافل آخر حق وفا ادا کرد

مژگان خمید تا چشم آهنگ پیش پا کرد

پرواز خود سریها زان دامنم جدا کرد

مشاطه ای که دل را از طرهء تو واکرد

جز دردسر نبودیم ما را به ما رها کرد

کار هزار توفان این یک عرق حیا کرد

تمثال جلوه گر شد آیینه خنده ها کرد

بند قبال نازی پیراهنم قباکرد

ازخودگسستن آخر این رشته را رساکرد

دل خانه ای ست کانجا نتوان به زور جاکرد

یاس این کدو به خود بست تا زندگی شناکرد

بر هرکه چشم واشد پیش از نگه دعا کرد