فسردن از مزاج شعله خاکستر برون آرد

به اشکی کلفت از دل کی توان بردن که دریا هم

فنا هم مایهٔ هستی ست ازآفت مباش ایمن

به نو میدی در این گلشن چو رنگ امید آن دارم

ز جوش بیخودی صاف است درد آرزوی دل

غباری از خطش راه نظر می زد، ندانستم

که می دانست پیش از دور خط ، اعجاز حسن او

به گلشن گر بگویم وصف لعل میفروش او

ندارد شبنم من برگ اظهاری درین گلشن

به پستی تا بماند شوق جهدی کن که خون گردی

فریب جاه از بازیچهٔ گردون مخور بیدل