جنونی انشا کند تحیر که عالمی را ز من برآرد

چه ممکن است این که سعی وحشت به غربتم از وطن برآرد

هوای رنگ گلت ز خاکم اگر برآرد چمن برآرد

که رنگ عاشق چو پیکر صبح پری به قدر شکن برآرد

سزد که چون اشک دلو ما هم ز چاه غم بی رسن برآرد

به لغزش اشک کاش خود را چو شمع از این انجمن برآرد

دلیل صبح قیامت است این که مرد سر از کفن برآرد

مباد چون بخیه خودنمایی سرت ز دلق کهن برآرد

چه حیرت است اینکه حیز خود را ز جرگهٔ مرد و زن برآرد

تفنگ قالب تهی نماید دمی که دود از دهن برآرد

سحر محال است اگر نفس را به دستگاه سخن برآرد

کجاست عریانیی که ما را ز خجلت پیرهن برآرد

قلم به آیینه پاک سازد دمی که تصویر من برآرد

چو شمع رحم است بر اسیری که مرگش از سوختن برآرد