نهال زندگی بالیدنی وحشت کمین دارد

عدم سرمایه ایم از دستگاه ما چه می پرسی

نمی خواهد کسی خود را غبارآلود بی دردی

فسردن نیست دل را بی تو در کنج گرانجانی

تصرف نیست ممکن در دل ما عیش امکان را

تو هر رنگی که خواهی جلوه کن در تنگنای دل

به هر بی دست وپایی شمع از خودمی برد خود را

شکنج چهرهٔ اقبال باشد درخور دولت

ندارد چاره از بی دستگاهی طینت موزون

به احرام محبّت از گداز دل مشو ایمن

کمال دانش ماگر فراموشی ست از عالم

به رنج یک تپیدن صد جهان عشرت نمی ارزد

به همّت یک قدم زین عرصه نتوان تاختن بیدل