چرا کسی چو حباب از ادب نگاه ندارد

دماغ نشئهٔ فقر آرزوی جاه ندارد

قسم به جوهر بی ربطی نیاز و تعین

ز باد دستی آن زلف تابدار کبابم

حقیقت تو مجازاست دل به وهم مفرسا

نفس به جاده طرازی اگر فضول نیفتد

چو چشم از مژه غافل مشو که هیچ کس این جا

مباش بیخیر از برق بی امان دمیدن

اگر ز محکمهٔ عدل دادخواه نجاتی

بساط حشر که خورشید فضل می دمد اینجا

ترحم است بر احوال خلق یأس بضاعت

ز دستگاه تعلق مجو حساب تجرد

نفس تظلم آوارگی کجا برد آخر

به غیر داغ که پوشد چو شمع بیدل ما را