کام دل از لب خاموش گرفتن دارد

تا نوا های جهان ساز کدورت نشود

نیست دیوانه ز کیفیت صحرا غافل

زاهدا کس ز سبوی می ات آگاه نکرد

خوب و زشت آنچه در این بزم درّد طرف نقاب

هر نگه دیده به توفان دگر می جوشد

فیض آزادی اگر پرده گشاید چون صبح

درد دل صور قیامت شد و نشنید کسی

مفت فرصت اگر آگه شوی از ساز نفس

در دل غنچه ز اسرار چمن بویی هست

چشم تا باز نمائی مژه ها رو به قفاست

به سخن قانعم از نعمت الوان بیدل