جایی که جام در دست آن مه خرام دارد

عام است ذکر عشاق در معبد خیالش

دی آن نگار مخمور در پرده گردشی داشت

کم مایگان به هر رنگ سامان انفعالند

رنگ بهار امکان ازگردش آفریدند

جز انفعال ازین بزم کام دگر مجویید

بیتابی تفسها عمری ست دارد آواز

ضبط نفس در این بحر جمعیت آفرین است

آثار جوهر مرد پنهان نمی توان کرد

دل را ودیعت وهم باید ز سر ادا کرد

قلقل همین دو حرف است ای شیشه دردسر چند

گفتم به دل که عمری ست ذوق وصال دارم

جوش خطی ست بیدل پرگار مرکز حسن