تا وانمودند کیفیت ما

خود را به هر رنگ کردیم رسوا

چندان که خندید آیینه بر ما

پنهان نبودن ، کردیم پیدا

ناز پری بست گردن به مینا

دادند ما را چشمی که مگشا

از بی دماغی گفتیم فردا

دستی که شستیم از آب دریا

در چین د امن خفته ست صحرا

تمثال اوهام آیینه دنیا

همچون خیالات از شخص تنها

صحرانشین اند این خانمانها

از عالم خضر رو تا مسیحا

همخانه بیدل همسایه عنقا