ای دلبر من ، تاج سر من

نازت بکشم ای مایهٔ ناز

وای از تو که سوخت پروانه صفت

رحمی که بسوخت عشق تو مرا

ای مرغ سحر این نامه ببر

لیلای منی مجنون توام

دل شد ز غمت چون قطرهٔ خون

ویرانه شود آن خانه که نیست

لطفت شکرست قهرت شررست

هرجا گذری با صوت خوشت

گوید که « بهار» نالد چو هزار