دجلهٔ بغداد بر مرگ ذهاوی خون گریست

اشک ربزان شد عراق از ماتم فرزند خویش

زبن بلای عام یعنی مرگ سلطان سخن

از غم شعر روانش فکر از گردش فتاد

زدگریبان چاک ، نظم و پخت بر سر خاک ، نثر

دوش بر خاک مزارش خیمه زد ابر بهار

رشوه دادیمش ز عمر، ار مردنش دادی امان

قرن ها بگذشت تا آمد ذهاوی در وجود

گر به مرگش صبر بنمائیم از بیچارگیست

دل بسوزد در فراقش دیده گرید در غمش

وز پس مرگش مصائب خوار شد در چشم خلق

بود یاران را درپغ از مردنش و اکنون چه رفت

شد ذهاوی خسته و زاین دهر پرغوغا گذشت

بود عمری سرگران از زحمت غوغای دهر

برگ امیدش ز دل ها چون شقایق زود ریخت

عالمی فضل و ادب را برد با خود زیر خاک

تلخکامی ها کشید از دهر لیکن در سخن

در بر گیهان اعظم کیست انسان ضعیف

ایهاالزورا تو استادان فراوان دیده ای

گر ندیدستی لبید و اخطل و اعشی قیس

بو نواس و بو تمام و بوالعلا و بوالاسد

راست پرسم راستگو، مانندهٔ صدقی جمیل

زان کسان نشنیده ای الا نشید مدح و فخر

بگذر از بوطیب و بربند چشم از بوالعلا

هیچ کس را در جهان جز مدتی معدود نیست

بر ذهاوی نوحهٔ من نوحهٔ علم است و فضل

نوحه ام بر فوت الهامات و طبع شعر اوست

نوحه ام بر طبع گوهر بار و شیرین لفظ اوست

پر بهایی از میان گم شدکه هرکمگشته ای

ماتمش زد رخنه ای در کاخ دانش کان به عمر

هیچ شادی نیستی گر در جهان غم نیستی

روح را رنج دمادم خسته سازد در جهان

گر ذهاوی رفت ، از وی چند دیوان باز جاست

در بهشت ست او ولی فخر از « جهنم » می کند

زاهد از طامات اگر بدکفت او را باک نیست

حکمت و اخلاق کافی بودی اندر فضل او

گفتم از ری رخت بربندم سوی بغداد من

جای سازم در وثاقش ، طرف بندم از رخش

دیدنم را سر کند از دل مبارکباد، او

بر کران دجلهٔ بغداد بنشینیم شاد

وصف ها گوید ز لطف دامن البرز، او

کی کمان بردم ذهاوی جان سپارد وانگهی

غم مخور ای دل که خوب و زشت عالم بگذرد

آنچه بگذشته است ، وهم است آنچه آینده است وهم

زندگی گر بهر این ده روز ناچیز است و بس

ور کمالی هست نفس آدمی را در قفا

شد ذهاوی زین جهنم سوی فردوس برین

تا که دانا زنده باشد چرخ با او دشمن است

روح صدقی در جنان شاد است گویی نیست هست

در بهشت خاطر و گلخانهٔ افکار خویش

روح شاعر غیر زببایی نجوید در جهان

هر که زیبایی بجوید غرقه در زیبایی است

روح چون زیبا بود او را خدا جویا بود

نیست مشگل گر به حق واصل شود روح جمیل