باز بر شاخسار حیله و فن

زاغ خفته در آشیان هزار

بلبلان را شکسته بال نشاط

ابر افکنده از تگرگ خدنگ

شد زبیغوله بوم جانب باغ

زان چمن کاشیان جغدان شد

کیست کز بلبل رمیده ز باغ

ازکلام شکوفه و نسرین

باز گوید به ماه فروردین

به گلستان درآی و کوته کن

ای همایون بهار طبع گشای

بی تو دیهیم لاله گشت نگون

بی تو شد روی سبزه خاک آلود

تو برفتی ز بوستان و خزان

مخزن سرخ گل برفت از دست

سنبل و یاسمین بریخت ز باد

بلبلان با فغان زارا زار

این زمان روزگار عزت تو است

باغ را زیوری دگر بر بند

باغ دیریست دور مانده ز تو

مژده کاید برون ز خلد برین

تا فزاید به بوستان زیور

تا شود شاخه بنفشه نزار

باغ گردد بهار خانهٔ گنگ

جای گیرد به جای لاله و گل

گردد آراسته به در و عقیق

درگلستان به گاه گل چیدن

خیل زاغان برون روند از باغ

باغبان آید از بهشت فراز

باغ را باغبان همی باید

ای گروهی که انجمن دارید

دل ز کید و نفاق برگیرید

در پی سیرت حسن کوشید

دگران نیز انجمن دارند

همه دارند عقل و دین و شما

می شنیدم ز ابلهان که شما

لیک زینسان که من همی بینم

گر سخنتان گزافه نیست چرا

هرکه بیند گه سخن ، گوید

پند من بشنوید اگر در دل

آوخ از محنت و عنای شما

برخ خلق باب فتنه گشود

ای گروهی که مؤذن تقدیر

ای گدایان که برتری جوید

باشی کوسج سیه که نهاد

هست بیگانه ازکمال و خرد

بی بها مانده اید و بی قیمت

دست از این قیل و قال بردارید