خیزکز مشرق عیان گردید شب

تا شبیخون راکجا خواهد زدن

چون زنی زنگی پس شعری زرد

برق چشم و تاب دندانش نگر

نی غلط گفتم ز تیر آه من

وز بن هر مژه اش در سوگ من

تیره جرمی پر درخش وپر نگار

از پی تیزی پیکان های غم

کویی از بس بی امان و دیرپاست

کوری این فتنهٔ بیدار را

یاد شه کردم شب من گشت روز

شب نقاب از اختران برداشتند

روز، گیتی داشت سیمین طیلسان

میخ بر دروازهٔ گردون زدند

دور باش خصم را بر بام دژ

چون پرید از آشیان سیمرغ روز

صدهزاران جوجهٔ زرینه سر

سرخ موران گفتی آنک زردپوست

چون وشاقان شمع بنهادند پیش

شیشه پیش عاشقان گردن کشید

پنبه چون از گوش مینا شد برون

باده پیمایان نخستین جام را

عارفان بهر بقای جان شاه

دلبر آمد گیسوان برتافته

شهر را از جان و دل برکاشته

رشتهٔ مهر و وفا بگسیخته

دل ز انصاف و لطف برداشته

با سرانگشتی چو گلبرگ لطیف

بازوان و سینه و ساق و سرین

او بدان لاغرمیانی ای شگفت

اندر آمد بربطی اندر کنار

گوش های پیر سغدی را به بزم

وآن مدایح خواند کش طبع بهار

راز دل را بر زبان آورده ام

بر تن خود دشنهٔ بیداد را

سوپان دیدن چسود اکنون که من

باز خرسندم که از گرداب آز

گفتهٔ کروبیان را پیش خلق

آنچه دل فرمود، آن فرموده ام

جوشن از نور یقین پوشیده ام

رازهای گلشن فردوس را

وز پی ارزانیان روزگار

راست چون تیر است قلب و فکر من

با دلی چون تیر و پشتی چون کمان

این عجایب بین که یکتا گوهری

دوستان از دوستان یاد آورید

عندلیبی را که دستان های دهر

از غریبان هر کجا یادی رود

یاد باز آرد غریبان را ز راه

چون که بخرامید در گلگشت ری

زین فشانده در کنار زنده رود

زین ، چو فیلان دیده هر ساعت به خواب

زین فروزینه صفت از قهر شاه

زین به رغم آرزوها مانده دور

ای وزیران در شاه جهان

ای جوانمردان گیتی از « بهار»

پهلوی صاحبقران روزگا ر

سعی و تدبیرش ضمان مملکت

آنکه دور فتنه طی شد تاکه گشت

آنکه نپذیرد ز مردی گر نهند

توسنی می کرد، اگر دست قویش

از نهیب او دد و دیو فتن

لاجرم چون پور دستان ، اوفتاد

در مغارب جمله دانستند کیست

گر نتابیدی همایون جبهه اش

روز کشور چون شب دیجور بود

بود خواهد زین قبل تا جاودان