زان سپس در کربلاشان بردی و بیچاره کردی

پس اسیر پنجهٔ گرگان آدمخواره کردی

هم دل شیر خدا را زین مصیبت پاره کردی

دخترانش را ز کین بی گوشوار و یاره کردی

تو مگر ای آسمان ! دل را ز سنگ خاره کردی

دشت را ز اعدای دین پرثابت و سیاره کردی

در حق آل پیمبر جور را یکباره کردی

چون نکردی شرم و ازکین قصد آن گهواره کردی

خود تو در یک لحظه از پیکان تیرش چاره کردی

وایستادی بر سر آن آتش و نظاره کردی

تا نکشتی آل زهرا را از این ره برنگشتی

ز آه آتش بارشان چون شد که خاکستر نگشتی

از چه رو او را در آن بی یاوری یاور نگشتی

از چه آن گمگشتگان را جانبی رهبر نگشتی

از چه رو غمخوار آن دو کودک مضطر نگشتی

از چه رو بی تن نگشتی از چه رو بی سر نگشتی

از چه رو برگرد آن طفلان بی مادر نگشتی

از چه پشتیبان آن سلطان بی لشگر نگشتی

از چه رو ای زورق بیداد! بی لنگر نگشتی