یکی گرسنه خرس در باغ جست

به هرسو نگه کرد با حرص وآز

به بالا بلند و به پهلو فراخ

ز هر برگ، رخشان یکی آمرود

بجنبید و غرید خرس از شعف

همی جست چابک به ساق درخت

نگه کردکز ساقه تا بیخ شاخ

ببسته است دهقان داننده کار

همه خارها چون سرنیزه ها

غمی گشت خرس از چنان سخت جای

برنجید از آن کار، زاندازه بیش

روان کشت ازآن باغ و با خویش کفت

من این باغ امرود و این بار تر

چو بینیش بر خاک ره سوده شد

کسی چون ز سودی جدا ماندا