پژوهندگی را سپیده دمان

بدانگه که مردم به خواب اندر است

بدانگه که یکسر غنوده است هوش

فرشته درآمد چراغی به مشت

به ایران زمین جستن اندر گرفت

هرآن دل که دیوان در آن خفته دید

به هر دل که بد پاک ، کشتن گرفت

از آن ییش کاین تیره پهنای خاک

از آن پیش کز قعر دربای قار

سوی آسمان شد سروش بلند

ز هر دل در آن داستانی زده

به هر دل دگر نقش ، دیدار بود

بجز یاد فردوسی پاک رای