یکی کارخانه است با رنگ و زیب

نگرداند این چرخ را جز خدای

بکوشند بی مزد و بی دادخواه

دگر زُمردین خیمه پیرایدا

بسوزد دل ابر در هر نفس

به هر لحظه بانگی قوی دردهد

یکی سیل کرده روان از دو چشم

غریونده چون مردم سوگوار

به زخم گل سرخ ریزدگلاب

گلان سر به پایش بسایند باز

برآرد ز دل هر زمان باد سرد

زمانه پرآشوب و غوغا شود

شقایق به بر صدرهٔ سرخ رنگ

به فرق سمنبر ز الماس ، خود

برافروزدش خاطر تابناک

که بنشاند آن شور و فریاد را

که فرّ بزرگی نشاید نهفت

نخواهیم کردن فراموشتان

به هر لحظه غوغاش کمتر شود

به صد شادکامی بخندد همی

کند روی ، خورشید روشن روان

کند خشک از دیدگانشان سرشگ

دهدشان زر ناب و سیم سره

زمانی ز شغل و عمل نغنوند

کمان گردد از بار، پشت درخت

کند عرضه هر کارگاهی هنر

نه آن یک ز شادی نه این یک ز درد

فروشند کالای این کارگاه

ز امرود و از آلوی گونه گون

به هر سو بهم چیده بینی هزار

شوند و رسد نوبت تاک پیر

به دست اندرش عقدی از لعل ناب

ز در و ز یاقوت شایسته تر

خردمندش انگور پنداشتی

یکی نرم پشمینه چوخا به دوش

ز بیم خزان گرد گشته به خویش

دو دیده پرآب و دو رخ پر شکنج

گران وار و سنگین سر از تاب تب

به روی ترنج و به چهر بهی

بر این زرد رویان تفتیده چهر

برین کارگرپیشگان چون گذشت

به دشنه زند گردن صبر را

پس پشت اوابر چون پیل مست

شود چهرهٔ آسمان ناپدید

چکد اشک حسرت ز چشم سپهر

دی آید یکی درع رویین به تن

شود زرد رخسارهٔ آفتاب

اگر قیصر روس ، اگر شاه زنگ

جوانی است ، پیری است و آنگاه مرگ