در ایام پیشین به زابلستان

به گاه سفر خواجگان بزرگ

قضا را چوگرگی رسیدی به را،

همایون شمردندی آثار اوی

وگر گرگ چنگال کین آختی

یکی مرد دانای با فر و جاه

بدو گفت بانو که راحت بوی

بدین خرمی باز ناید کسی

بدو گفت دانا که در راه من

سلامت بدان جستم از این سفر

به گرگ ار دوصدفال میمون در است

درین قصه پندیست شیرین چوقند

سفرپیشگان رنجبر مردم اند

بودگرگ، این مفتی و آن امیر

به صورت مبارک ، به کردار شوم

سر ره به مردم بگیرندتفت

ربایند از آن قوم ، بی واهمه

ولی قوم جویند از آنان بهی

نیاز آورند و نیایش کنند

چو طفلان بخندند بر رویشان

گهی دست بوسند و زاری کنند

هر آن چیز یابند با نان دهند

به اغوای گرگان سترگی کنند

به پاس بزرگان بکوشند و بس

به تعظیم گرگان، بز وکیش و میش

ز هم جسته پیشی وکوشش کنند

گهی شیر بخشند وکه روغنش

وگر اشتهایش بجنبد دگر

وزبن زشت پندار و وهم بزرگ

ولی مرد دانا کشد کینشان

که ناید ازم بن بدسگالان بهی

کسی عافیت را سزاوار شد