بده ساقی آن می که خواب آورد

میئی کز یکی جرعه اش پیل مست

شرابی که گر نوشدش خاره سنگ

شرابی که گر نوشد از وی پروس

شرابی که گر نوشدش انگلیس

شرابی که ثلهلم اگر سرکشد

شرابی که کر روس از او بو کند

شرابی که اتریش اگر زان خورد

شرابی که گر شد به ژاپون مماس

شرابی که گر نوشد از روی علم

شرابی که گر نوشدش نیکلا

ز تقبسم ایران بپوشد نظر

شرابی که گرزان « سر ادواردکری »

نگوید که ایران به کابین ماست

بیا ساقی آن بادهٔ بی خودی

که این بخردی بند و دام من است

به من ده که از خود فرامش کنم

نگویم که ایران سرای من است

به من ده که از رنج سیرم کنی

ندانم که دشمن به خاک من است

وگر در من این می ندارد اثر

دریغا که بیگانه را مهر نیست

جهان سربسر جای زور است وبس

چو عاجز بگرید بر احوال خویش

مکن گریه چون خورده ای نیشتر

مهل تا خوری از بداندیش نیش

بده ساقی آن بادهٔ خسروی

شرابی کز او کاوهٔ شیرمرد

شرابی که از او خشایارشا

شرابی که دارای اعظم از او

شرابی که او را هم آورد نیست

شرابی که گر مرده زان نوشدا

شرابی کزان پشه ، شیری کند

شرابی که در سر نیارد دوار

به ایرانیان ده که یاری کنند

بیا مطرب آن چنگ را سازکن

به زبر و بم انباز کن ای پری

تو آشوب شهری و ماه منی

درافکن به سر شور و بیداد کن

خوشا مرز آباد ایران زمین

خوش آن کاخ های نوآراسته

خوش آن جویباران به فصل بهار

خوش آن شهر اصطخر مینونشان

خوشا اکباتان و خوشا شهر شوش

خوشا هیرگانی و خوشا هری

خوشا دشت البرز و شهر بزرگ

خوشا دشت خوارزم و گرگان خوشا

خوشا خاک تبریز مشکین نفس

خوشا رود جیحون ، خوشا هیرمند

خوش آن روزگار همایون ما

کنون رفته آن تیر از شست ما

کجا رفت هوشنگ و کو زردهشت

کجا رفت آن کاویانی درفش

کجا رفت آن کاوهٔ نامدار

کجا شد « هکامن» کجا شد مدی

کجا رفت آن کورش دادگر

کجا رفت آن داریوش دلیر

دلیران ایران کجا رفته اند

بزرگان که در زیر خاک اندراند

بپرسند از ایدر که ایران کجاست

ببینند کاین جای مانده تهی

نه گوی ونه چوگان نه میدان نه اسب