ناگهان افتاد در باغ امیر

لاله و سنبل درآن هفتاد رنگ

یکطرف در جلوه قد نسترن

نرگس و سنبل شده همدوش هم

همچو خط گرد عذار خوبروی

خوبی و آزادگی انباز هم

اندر آن فِر، پیچ و خم ها مستتر

لاله بر صورت زده صابون گل

وآن همه بهر جعل نقص آمده

موی بینی گشته از بهر جُعل

همچو افعی گوش او بگرفته گاز

پیش او چون بانگ شیر مرغزار

گوش، کر از وق وق بلبل شده

خیس کرد از ساق پا تا بینیش

از جُعل بردند آرام و قرار

و آن بخارات و پهن های لطیف

غلط غلطان سوی لانه برده بود

سوسک های کوچک پشکل به دست

خوش تر از دشت گل و باغ ارم

این فضای نوبهارآلود چیست

رفت و غُرغُر کرد پیش دوستان

ما نفهمیدیم چیزی از بهار

بهرتان گویم حدیثی مو به مو

جرعهٔ آبی که آن را تف کنی

این بود ماهیت فصل بهار

می شنید این ماجرا زان بلهوس

زار نالید از هجوم اشتیاق

ای دماغت گنده تر از منجلاب

همچو از لاحول ، عفریت ذلیل

لاله های سینه پر داغ از کجا

تو کجا و اشتیاق روی یار

عشق چه ، سوز درون چه ، داغ چیست

رو بغل کن تودهٔ سرگین تر

دانه دانه جمع کن از پارگین

عرعر از تو، نالهٔ بلبل ز ما

زر و زری کرد و درکنجی خزید