از پس واقعهٔ ذات اثل

پیش از اسلام به عهدی ، نه بعید

داشت با آل اسد کین قدیم

وز پسش خیل اسدکشت سوار

حمله بردند بر ابناء سلیم

دشت ذات الاثلش داد لقب

حرب را با پسر ثور آویخت

نیزهٔ جان شکر و جوشن در

سرنیزه به تهیگاه رسید

شد فرو در شکمش چار انگشت

سالی از آن الم آرام ندید

کرده بر خوبشتن آرام حرام

زن او دید و ز حالش پرسید

بی نصیب از خور و خوابم شب و روز

یأس و امّید ازین خانه رمید

نه بمیرد مگر از یاد شود

حالش از مادر او جویا گشت

خوش و خندان شود انشاء الله

برخی جان عزیز صخرم

جان ناچیز به قربان کنمش

مژه تر کرد و ز دل آه کشید

شد ملول از من و از محضر من

دل زارش به امیدی شاد است

کی مه و مهر برابر باشد؟

وان دو را قدر، برابر دارد

زن کجا، مادر پر مهر کجا