من و تو اخگرا! همسایگانیم

اگرچه من ضعیفی بی پناهم

شنیدم گفتی ای سرهنگ عیار

نهادی نام « بیچون نامه » آن را

به کشف مشکلی همت نمودی

حکیمان را در این ره پا به سنگست

اگر در قعر دربا ماهیئی کور

بشر هم پی برد از سرّ بیچون

بدان حضرت نظر گاهی نداریم

برون زین پنج ره ، ره نیست جان را

حواس پنج اگر پنجاه بودی

خرد را پالهنگ از این حواس است

گرفتم آن که صانع را توان دید

چواو را نیست ضدی ، کی هویداست

اگر ظلمت نبودی در زمانه

خدا دریا و این عالم سبوئیست

کجا ظرفی که پر از آب دریاست

خرد را اندرین ره دستگه نیست

رهی هرچند در اثبات رب نه

عجب دارم من از آن پاکرائی

چو در اثبات او عقل است ابتر

امید وبیم وهم و فکر و پندار

گذر سازد به چندین ریسمان ها

بدین اسباب های بی کرانه

چو والاتر بود از وهم ، جاهش

چو زین اسباب اثباتش نشاید

دگرکاثبات حق اصلی قدیم است

جهان را یاد حق ذکری مدید است

طبیعی نفی صانع را ندا کرد

وجود اصل است و اعدامند موهوم

چو بر هستی است اصل کار عالم

چو هستی هست خود اصل اصیلی

ولی آن کو به صانع نیست قائل

خرد چون مانده عاجز در صفاتش

به بودش گشته حیران فکر دانا

بود اثبات واجب صعب و دشوار

گرفتم آن که نابودی اصیل است

وگر نادیدنش را می خلافی

بسامحسوس ، کان وهم است و بازی

چه بس اشیاء نامرئی و پنهان

شدی قائل به یک برهان ساده

به برهانی دگرگشتی تو خستو

ز حس بربند لب برهان فراز آر

و گر در نفی حق برهان نداری

وگر وجدانت نپذیرد شهاده

که راهی رفته و رائی رزین است

خدا مرهم نه دلهای خسته است

خدا سرمایهٔ امید و بیم است

خدا تعدیل فرمای هوس هاست

بدی کز آز و کین قوت پذیرد

خدا باشد به نزد اهل بینش

دگر چون مردم گیتی ز آغاز

ازوبش بیم ، وقت زشتکاری

اگر گوییش عالم را خدا نیست

شکسته دل شود گر راستکار است

تو خواهش عجز خوان ، خواهی سعادت

اگرگوید به ترک عادت خویش

کنون کز صد، نود یزدان ستایند

معاذالله کزین یزدان ستایی

بشر با قید دین دزدند و کافر

تو را گر حس همدردیست با خلق

مشو منکر بهل انکار منکر

که بیچون نامه اش قولی صوابست