فرانسوا : چه می کنی ، به چه کاری ، امانوئل ، پسرم ؟

فرانسوا : تو نور چشم منی خیره چشمیت از چیست ؟

فرانسوا : شکایتم زشما نور چشم های دورو!

ز بعد خوردن سی و دو سال خون جگر!

به دست خود ز چه ، ای نور چشم ، رنگ زدی ؟

مگر ز دوستی ما ضرر چه دیدی تو؟

ز اتحاد من ای پشه ، ژنده پیل شدی !

مگر طرابلس غرب را تو خود خوردی ؟

سی و دو سال تمام ای جوان افسون باز!

ز دوستی من اکنون چه شد که سیر شدی ؟

تو بهر ساز زدن لایقی و نقاشی

چه زحمتی که کشیدم به سرفرازی تو!

امانوئل : برو برو که تو پیری و رفته تدبیرت

به من گذشت نکردی تو بندر « تریست »

کجا سزد تو وگیوّم دگر به خودرائی

به وعدهٔ تو کجا خلق سر فرود آرند

فرانسوا : امانوئل ! بخدا اشتباه کردی تو

به تو کسی چو من آخر وفا نخواهد کرد

قوای روس اگر روکند به بحر سفید

گر انگلیس و فرانس از تو احترام کنند

اگر دو روز دگر صبرکرده بودی تو

امانوئل : ژرف ! مرا سخنانت چو آب و غربال است

ز ویلهلم و تو، زین پس مرا امیدی نیست

ز روس نیز نترسم اگرچه پر خطر است

کجا مجال دهد انگلیس پر تزویر

ولی چنین که گرفته است ترک ، رشتهٔ کار

گمان مبر که من از انگلیس گول خورم

فرانسوا : برو برو که تو شرم و حیا نمی دانی

امانوئل : وفا و عهد به عالم چه قیمتی دارد؟

معاهده است فقط از برای خرکردن

صلاح بندهٔ شرمنده بعد از این جنگ است

فرانسوا : کنون که حال چنین است پس مواظب باش

به هوش باش ، خبردار! ای عدوی بزرگ

کنون که بی ادبی می کنی بدین تندی

امانوئل : کنون که کار بدینجا کشید یا الله