پادشه ملک ستان ، داریوش

تاخت سوی پارس به عزت سمند

تافت عنان بر طرف مرودشت

پایگهی دید بلند و فراخ

سبزه و گل فرش ره مَرغ زار

گفت ببرند بر آن سخت کوه

وز بر آن عرصهٔ موزون نهاد

سنک تراشان ز هنرپروری

جرز نهادند ز سنگ وزین

تخم ستون ها به زمین کاشتند

تیشه کران تیشه به چندن زدند

کوره پزان خشت خزف ساختند

چهره نگاران به سرانگشت هوش

هر طرفی سنگ سیه جان گرفت

هر قدم از تیشهٔ صاحب فنون

چون که شد آراسته اسباب کار

تا دو سه صندوق ز سنگ سیاه

داشت شهنشاه دوگنج گران

بود یکی گنج هنرهای او

بود یکی گنج شهنشاهیش

تا لب دانوب ، ز هندوستان

گنج خرد، صورت شیری سترگ

پند نکو داده خردمند را

یعنی اگرهست به ملکت نیاز

خواهی اگر ملک بپاید همی

گفت نبشتند شه دادگر

چون که بیاراست به فرهنگشان