دو شعور است در نهاد بشر

آن نهانست و این دگر پیدا

آن شعوری که از برون در است

و آن کجا ناپدید و پنهانیست

دین و آیین و دانش و فرهنگ

لیک جان ها از این شمار جداست

آنچه را روح و نفس و دل خوانی

مغز جای شعور مکتسب است

هست پُر زین شعور، قلب زنان

با زنی بشکامه گفتم من

شوهری داشتی و سامانی

کودکانی ز قند شرین تر

از چه رو پشت پا زدی همه را

دادی از دست کودکان عزیز

دادی از روی شهوت و بیداد

شده ای هرکسی و هر جایی

زود ازین ره تکیده خواهی شد

چون شدی پیر، دورت اندازند

خویش را جفت غم چراکردی ؟ !

پاسخم داد زن : که گفتی راست

نیست زن را به کار سر، سروکار

عقل را مغز می دهد یاری

هرکه با عشق طرح الفت ریخت

زن و عشق و دل وشعور نهان

من ندانم پی صلاح بشر

گر دل و مغز هر دو یار شدی

جای بر هیچ کس نگشتی ننگ

مام نگریستی به کشته پسر

نشدی دربدر زن بیوه

و آن تفنگی که می زند بدو میل