بهر آن شد بنای نمرهٔ یک

مجرمی کاو به کرده ، خستو نیست

سارقی کاو نمی کند اقرار

جای اشکنجه و عذاب و کتک

چون شبی ماند اندر آن پستو

دانی اکنون که اندر آنجا کیست

ور بود نیز مجرم و خونی

وان که آزاده است و با مسلک

نه مه و هفته بلکه سال به سال

حالشان بدتر است ز اهل قبور

همه عشاق مرگ و مرگ از ناز

دوزخی را که گفته اند آنجاست

باید آنجا به صبر پردازد

یا بیابد از آن به مرگ فرج

یا ز پای افتد و شود بیمار

ببرندش به سوی مارستان

هرکه نزد علیم گشت مقیم

روزی آمد علیم در بر من

تا به سوی مریضخانه شوی

زان که آنجاست در ادارهٔ من

گفتم اهل می و چغانه نیم

تن من سالمست و حال درست

مجرمان نیز اندر آنجایند

مجرمی گر نشد به فعل مقر

دستی از روی کتف پیچانند

ساق آن هر دو را نهند زکین

استخوان های ساق و بازو و کِتف

عضلاتش به پیچ و تاو افتد

رود از هوش و چون به هوش آید

سوی لا و نعم نمی پوبد

کار پنهان برافتد از پرده

کارهای نکرده گفته شود

ور کسی طاقتش شدید بود

دست های خمیده را به کمند

پس کشندش به داربست فراز

گاه با تازیانه و ترکه

ای بسا بی گنه که فرمان یافت